Druga niedziela Wielkiego Postu

Druga niedziela wielkiego postu, jest nazywana niedzielą oświecającego postu. W nabożeństwie post jest określony jako lekarstwo na grzech, oraz środek na otrzymanie łaski Bożej. W II niedzielę wielkiego postu czytamy Ewangelię według św. Marka (Mk 2,1-12).

“Gdy po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszano, że jest w domu. Zebrało się zatem tylu ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. I przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili nosze, na których leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Dziecko, odpuszczone są twoje grzechy». A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: «Czemu On tak mówi? [On] bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?» Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: «Czemu myśli te nurtują w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć paralitykowi: Odpuszczone są twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje nosze i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do swego domu!» On wstał, wziął zaraz swoje nosze i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: «Nigdy jeszcze nie widzieliśmy czegoś podobnego».”

Swoimi czynami Jezus chciał pokazać, że grzech jest gorszy od wszelkich chorób, rozgrzeszają paralityka jednocześnie pokazuje też uczonym w piśmie to, że jest Bogiem chociaż nadal jest człowiekiem. Można też spojrzeć na to dlaczego Jezus postanowił rozgrzeszyć paralityka, zrobił to widząc wiarę jego czterech przyjaciół. Wskazuje to na wielkie znaczenie wstawiennictwa w modlitwie oraz czyjejś wewnętrznej postawie, które mogą wyjednać łaskę Boża dla drugiego człowieka.

W Cerkwi w II niedzielę wielkiego postu czcimy pamięć św. Grzegorza Palamasa Arcybiskupa Tesalonik który żył w XIV w. Był on wybitnym teologiem prawosławnym który przeciwstawił się naukom heretyków: Barlaama i Akindionsa. Grzegorz Palamas był przedstawicielem ruchu “hezychazmu” – z j. Greckiego “wyciszenie” – rozumiane jako nieprzerwana cześć i służba Bogu. Doktryna ta mówi o tym, że Boga możemy doświadczać  jedynie poprzez jego “energie” które mogą się nam objawić za pomocą przebóstwienia ponieważ Bóg jest transcendentny dla naszego świata. Chodzi o to, że każdy chrześcijanin powinien dążyć do gromadzenia darów Łaski Ducha Świętego. Każdy się różni i może to robić na różne sposoby, ale istnieją wspólne środki takie jak: modlitwa, post, Komunia Święta, uczynki miłosierdzia czy też życie Cerkiewne, chodzi o realne obcowanie i zamieszkanie Boga w człowieku.

Cerkiew wspominając w II niedzielę wielkiego postu Grzegorza Palamasa świętuje zwycięstwo ascetów i mnichów nad fałszywymi naukami.

Szymon Widuch
fot. M.Pawłowski